Tortu Şiiri - Zeki Tüyen

aşkın terazisini ararım boşlukta
tartıya gelir mi genetiği sözün
gölgesi yiterken umutların
bir soluklanma payı sıkışan kapı aralıklarında
ve bu yol yordam sapması
yürek burkulması kadar derin
annenin çocuğa koşulsuz desteği gibi
göçmen kuşların gurbetin elinden tutması
ve ördüğü demir ağlar gibi kaderin
ah, bir de bu gönül yarası

içim eksilir derin sularda
sonra ortalık birden yangın yerine döner
bir sevda savrukluğu günlerin ardında kalan
ve soluksuz bırakan canları
kapkara bir dumandır, duman
hayal meyal çocukluktan

izi kaybolur yolların
belki bir coğrafyadır kimine
anılardan süzülen hadde
belki imkan gibi bir şey
aklı kurcalayan sorular
olaki yanıtları olmasın
işte o zaman
belki hepsi benim
bu alaboranın yazgısı
buzul dağı gibi erirken
benim ince bedenim

aşığa bağdat sorulmaz
değil
sorulur elbet
sorulur duyguların ince dokusu
yahut dağların kır kokusu
gibi ruhu arınır zamanın
oysa kim derse ki yalandır
yüreklerde kalmaz diye
ayrılığın tortusu

istanbul; 4.05.2010