Toqui Kaupolikan Şiiri - Pablo Neruda

Fırıl fırıl bora,Kopolikan,(*)

Sırlı kökünde büyüdü,

Ak gürgenin!

Vakt erişip yönetince halkı

Düşman silahlarına karşı;

Ha dedi yürüdü ağaç,

Vatanın katı ağacı!

Gördü saldırgan:

Yeşil bir sis ortasından,

Yaprakların yürüdüğünü.

Dallar,

Kocaman kocaman;

Ve bir urba,

Sayılmaz yapraklardan;

Dineldi karşılarına.

Gördü saldırgan:

Yer gövdesinin,

Halk olduğunu;

Köklerin fışkırdığını,

Topraktan.

Bildi ki saldırgan:

Vakit tamamdır,

Ölümün ve hayatın vakti,

Tamam!

Öbür ağaçlar da bilegeldiler,

Kırmızı ağaç dalları,

Soy soycak;

Orman acılarının dokuları,

Hepten;

Odundaki kin budağının,

Tümü.

Yitik düşmanın annacında:

Attı Kopolikan,

Sarmaşık örtüsünü.

Bu sultanlık tüyü değil,

Elvan elvan;

Bu, misk amber bitkilerden,

Taç değil;

Bu, papaz gerdanlığı değil,

Ipıl ıpıl yanan;

Bu, ne bir eldiven,

Ne süs-püs bir Sultan;

Ağacın yüzü bu,

Bir heykel direk,

Devrik bir akasyadan;

Yağmurun döğdüğü,

Bir yüz bu;

Sarmaşık otların,

Saldırdığı bir baş!

Yalçın bir evrenin,

Derin bir bakışı:

Başbuğ Kopolikan!

Amansız gözleri dünyanın:

Başbuğ Kopolikan!

Ve,

Duvarlardır devin yanakları,

Duvarlar:

Işıklar ve köklerle aşılan.

(*) Kopolikan: İspanya istilacılarına karşı savaşan bir yerli
kahraman.