Toprak ve Yağmur Şiiri - Rahim TAŞ

Toprak ve Yağmur

Toprak, bir gün âşık olmuş yağmura. İstemiş babası buluttan, bulut yağmuru vermiş gitmiş. Evlenmişler toprakla yağmur. Ekin adında çocukları olmuş. Dadı tutmuşlar güneşi. Serpilip büyüdükçe güzelleşmiş ekin, güneş kıskanmış ekini sarartıp soldurmuş. Ekin ölmüş. Toprak yağmuru suçlamış. Dayanamamış üzüntüye yağmur terk etmiş toprağı.

Toprak kara âşık olmuş. İstemiş gökyüzünden karı, gökyüzü karı vermiş gitmiş. Evlenmişler toprakla kar. Çimen adında çocukları olmuş. Dadılık yapmış güneş, çekememiş güzelliğini çimeni de sarartmış. Çimen de ölmüş. Anlamışlar suçlu güneş. Su vermeden bırakmışlar yavrucuklarını güneşe. Yakmış kavurmuş güneş.

Fidan adında çocukları olmuş. Suyunu eksik etmemişler. Dadılık yapmış güneş ama sarartmaya gücü yetmemiş. Büyümüş fidan dal salmış, Sevinmiş toprak ve kar çokça fidan yapmışlar. Sonra ekin çimen yapmak istemiş toprak. Yağmuru hatırlamış sevgiyle, Bir bakmış ki karşısında karın yerinde duruyor. Anlamış ki az sunmuş sevgisini yağmura, üşümüş sevgisizlikten yağmur, donmuş kar olmuş.

Eksik etmemiş o günden sonra sevgisini toprak. Yağmur, yağmur olarak kalmış hep. Ekin ve çimen de yapmışlar. Sonra başak, sonra meyve. Yıllarca, yıllar boyunca sürmüş, sürecek, bu aşk masalı.

2.3.2006