Geceleri kapatıyorum, ilkbaharda çimenler nasıl kapatıyorsa toprağı...Kapattığım an gözlerimi karanlığında yeşilliğini görüyorum...Biliyor musun ilk defa yeşili bu kadar çok seviyorum..Sadece yeşil mi evrendeki bütün renkleri ilk defa bu kadar canlı görüyorum.Aşkın sembolü olan gülün asilliğini göğün sonsuz maviliğini bulut beyazını güneş sarısını ilk defa bu kadar çok seviyorum...Sabah kalktığımda sabahın serin nefesini günün tazeliğini yeni yeni farkediyorum...Ve ilk defa yaşıyorum böyle dolu dolu...Hayatı seninle seviyorum...Seni sevdiğim için katlanıp hayatın zorluklarına yaşamı sevmeyi öğreniyorum...Seni sevdiğim için gülebiliyorum, böyle içten güne mutlu başlamaya karar verişim hep seni sevişimdendir...Seni düşündüğüm an yüreğimdeki mutluluğu tebessümlere döküyorum...Güzelliklerde hep seni görüyorum.Seni düşünmekten bitkin düşüyorum bazı geceler...Bu tatlı yorgunlukla yarı kapanan gözlerimde gülen halin beliriyor...Hayalini karşıma alarak uyuyorum aynı hayalle uyandığım uykulara...Güneş doğar doğmaz geçip göz kamaştıran sıcaklığın karşısında sana seni nekadar çok sevdiğimi anlatıyorum...seni sevdiğimi söyleyerek başlıyorum güne ve yine mutlu olmaya karar veriyorum...Ve biliyorum bana Ömrüm deyişi kadar sevdiğim gülümseyişini bir sabah dudaklarına takıp beni mutlu edeceğini..
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
