Toprak kokar insan Şiiri - İlyas Kaplan

“benim sadık yarım kara topraktır”

insan ve sadık yarı kara toprak
ikisi birbirlerine hayat bahşeder
ilk önce toprak insana can verir
sonra insan toprağa

toprak denince akla
memleket hasreti gelir
baba ocağından kopmuş
başka diyarlara hayat bulmak ümidiyle
yol almış gurbetçiler gelir

toprak kokusunu doya doya ciğerlere çekmenin
hasretini çekerler çoğu vakit
üzüntü ve gamlarını toprağa akıtmanın
özlemiyle yaşarlar

evleri yıkılmış, bağı bahçesi viran olmuş
kalpleri tarumar edilmişler gelir akla
kızgın güneşin, yağmurun, rüzgarın altında
sebebine bir mana veremeden
yıldızlar gibi kayıp gidenler gelir

ensar muhacir gelir akla
inancını, onurunu, korumak için
kök saldığı toprakları terk edenlerin
hüzün dolu hicret hikayeleri gelir akla

her insan mültecidir aslında
bir gün öz toprağından kopup gitmek var
başka bir menzile yönelmek
bambaşka seferlere çıkmak

en dertli zamanlardan
en huzurlu vakitlere kadar
susuzluğumuza su
açlığımıza aş
sazımıza ses olur toprak
ilahi bir haz olur
nağme nağme

toprağa gömülür her şey
toprağın altında çürür, erir kaybolur gider
sinesine gömülenleri yok etmez sadece
özlerini değiştirir
yeni hayatlara dönüştürür

aşk, şevk, heyecan verir
nice nice tohumlar fışkırır
filiz verir boy verir
devasa ağaçlar dallanır budaklanır
bir yanda rengarenk çiçekler, meyveler
bir yanda yağmurlar, mevsimler gökyüzü ve deniz
topraktan nesiller zuhur eder
muhtevası başka
husulü başka

güneş batarken sükunet tezahür eder
kızılımsı bir dinginliğe bürünür toprak
yüzü hepten karanlığa bulanır gece
sessizliğe gömülür dünya

bahar renkleriyle sevişir çiçekler
üşürken, soğuk rüzgarlara açık mevsimsiz bahçeler
çatlak toprağı öper yağmurlar
ve sonra vuslat anı
toprak dere yataklarında denize koşar

rüzgarın sesi gelir uzaktan
gökyüzüne nefes kadar yakınken
toprağın kokusu gelir
en yangın saatlerde
bulutlar gölge olur
çiy düşer toprağa
ve sonra
gün boyu seyredilir rüzgar dalgalı tarlalar
ay ışığının açtığı o sonsuz yollar
her gece

bir yanda yolculuk
bir yanda yol
bazen uzak bazen yakın
bir mezara dönüşür toprak
bir ana gibi sarıp sarmalar

bir vakit gelir
önce akan sular çekilir
bağlar sararıp solar
kara bulutlar kaplar gökyüzünü
gittikçe şiddetlenir rüzgar
tufanlar ortalığı kasıp kavurur
yedi gece sekiz gün
kül gibi savrulur toprak

elbet toprağa dönülecek bir gün
ve sonrası
sükun

redfer