Toprak Kadın Şiiri - Kenan Turhan

Gökyüzünün, gök kubbesinin
Direkleri görünmeyenin
Bağnaz mı batıl mı
Bir bileni gayb aleminin
Toprak kadını yarattı

Yerkürenin en dibinin
Sıcağı magmasının
Bağnaz mı batıl mı
Bir bileni gayb aleminin
Toprak kadını yarattı

Al-Ak gün olmadan
Güneş yoksun iken
Bir güvercinin alaca kanadından
Bir kelebek sabaha çıkamadan
Cemresi cenderesi havanın
Düşmesi görünmeyenin
Bağnaz mı batıl mı
Bir bileni gayb aleminin
Toprak kadını yarattı

Her şey o kadar dağınık
Her şey o kadar bağımsızdı
O kadar anlamsızdı
Uyumsuzdu kışla yaz
Sabah buhar, akşam dümensiz bir ayaz
Ve toprak kadın ayaklandı
İlk önce ana oldu çırçıplak
Güz orağı gibi değil
Bahar yemişleri gibi
Eteklerinde ırmakların,
saçak saçak
Gürleyerek, hızla avına dalan
Bir kızıl kanatlı doğan gibi
Gri pençeleri
Hür ve bağımsız
Sapa sağlam sardı köklerini
sessiz sedasız

Karnında taşıdı evlatlarını toprak ana
Üfledi sonsuz duru soluğunu
Dünyanın karanlığına
Nine oldu, bebe oldu, avrat oldu
Ve bir bileni gayb aleminin
ağladı
Düşmesiyle o ilk göz damlasının
İlk yıldırım çınladı

Bağnaz mı batıl mı
Bir bileni gayb aleminin
Toprak kadına bir kez dokundu:
"Yaratma ve şefkat hünerim"
"Artık tamamen senin"
"Lanet olsun ruhlarına"
"Değerini bilmeyenlerin"