Toprak Damın Çatırtısı Şiiri - Nuran Talyak

Ölümü gördüm.
Sessiz sakin, sevecen, yaşamın tüm tadını birlikte götüren,
Uçuk, soluk dudaklarda tebessüm ölüm.
Ölümü gördüm.
Hırçın, poyraz öfkesiyle, yaşamın veremediklerine korkunç tepkili,
Tepinen köprülerde sirkeli, dudaklarda kızgın heceli.
Uzun, nemli parmaklıklar ardında mor ayaklı, demir çelenkli.
Özgürlüklerin sınırının daraldığı beyin kafeslerinde kapalı.
Deprem dehşeti içinde, küçük bir ışık arayışı telaşıyla üstündeki mutfak dolaplarının ağırlığı annede.
Makarna yeme hasretiyle bekleyen çocuğun yüreğinden sızan ince kan ölüm..
Aniden beliren, toprak damın döşeme tahtaları,
ışıklı göz taşlarını parçalayan acımasız silah,
Lavaboda ayna parçalarının masum yüzleri dağıtan,
Yeter senin bana baktığın şimdi ben sende bana bakacağım çığlığı ölüm.

Kaçtım buz bakışlarından uzun zaman.
Uzaktı bana bir saniye önce
Attığım her adımda, yaşımın her karesinde birlikteymişiz,
Gereksiz yerlerde, olmaz zamanlarda karşıma dikilişinden anladım.

Ölüm benim aslında, yaşamın ben olduğu kadar.
kaçmıyorum artık.
bir yarım da o.
O yüzden ölmüyorum.
Zamansız ölenlerin anısına...