Toprak Atam Şiiri - Recep Uslu

Toprakdan bir adam,kocaman
Kolları değdi uzaya
Ayakları arş-ı alaya
Dirildi birden.
Kan kattı yüce tanrı damarlarına,can verdi.
Yürüdü toprak adam.
Unuttu anası toprağı ve çiğnedi onu.

Yapayalnızdı çamur adam
Ellerini açtı...
Eş istedi kendisine
Konuşur olsun,sevişir olsun.

Bir zaman uyurken
Sıcaklık duydu,nefes duydu kalbinde
Açtı gözlerini
Aşkı tanıdı
Oturdu...
Yanındaki onun kadınıydı.
Ayağa kalktı ve şeytana uydu.

Toprakdan bu koca adam
Dünyayı buldu.
Çalıştı,çalıştı yaşam öğrendi
Sevgi tüttü burnunda
Kadınım dedi.

Bilmem kaç tarihinin
Bilmem kaçında
Buluştular ikisi masal dağında.

Derken
İnsanlık türedi
Ev edindiler,bark edindiler
Eş edindiler,yurt edindiler
Her taraf...
Yiyen içen
Gülen,ağlayan
Çalışan,didinen
Canlıyla doldu.
Onlar hükmetti doğaya
Onlar boyunduruk vurdu boğaya.
Aslanı kapattı,fili ağlattı
Yetmedi...
Sebzelere,bitkilere
Börtülere,böceklere
Bu kocaman toprak adamın
Kısacık torunları yol gösterdi.

Ama bir gün bir yerden
Bir şeyler koptu.
Kısacık torunlar girdi birbirine
Koşular yaptı olmadı,
Dövüşler yaptı olmadı,
Başladı savaşmaya
Koca dünyaya sığmadı.

Söyleyin kardeşlerim!
Toprak anamızdan olan babamızın
Sevgisi inancı nerede kaldı.

Sevişmek varken,konuşmak varken
Savaşmak niye...
Gittiğimiz yer toprak
Bunu bile bile
Öldürmek niye?
Kime kar sağladı şimdiye değin
Kime kaldı kocaman dünya.

Var varanın sür sürenin
Toprak adam dedemin
Sevgisi üstünüze,aşkı üstünüze
İnancı üstünüze,kardeşliği üstünüze.
16.12.1982