Toprak Şiiri - Abdulkadir Turğut

TOPRAK

Rüzgar
Diyardan diyara koşar
Selam vererek dağlara.
Geçerken öper toprağı
Saçlarını okşar.

Bulutlar
Sevinç gözyaşlarını toprağa döker.
Doğar doğmaz ilk önce
Toprağa gülümser güneş
Işıklarını yeryüzüne serper.

Teselli olur toprak
Daldan düşen yaprağa.
Büyümek için ağaç
Köklerini salar
Sırtını dayar toprağa.

Baharla birlikte
Süslenir toprak.
En güzel giysilerini giyer.
Çiçekler açılır üstünde renk renk.
Muhteşem bir uyum
Ve de eşsiz bir ahenk.

Yaz gelince
Gösterir cömertliğini
Sofrasını kurar.
Türlü türlü nimetler var
Sofrasında toprağın.
Altında ve üstünde
Berrak sular var.

Seversen toprağı
Karşılık verir.
Merttir
Cömerttir toprak.
Bir verirsen
Bin verir.

Toprak elmas
Toprak altın
Toprak cevherdir.
Toprak
Damarlarda kan
Gözlerde ferdir.

Ülfet vardır toprakta.
Bulutlarla arkadaş
Yağmurlarla dost olur.
Büyüttüğü ağaçlar
Yolculara gölgelik
Ve çimenler post olur.

Ayırım yapmaz toprak.
Merhametten yanadır.
Nemrutu da basar bağrına
İbrahimi de..
Çünkü toprak anadır.

Fakat heyhat
Su zehirlenmekte
Hava zehirlenmekte
Ve en çok toprak
Zehirlenmektedir.
Kirlenmektedir yaşam kaynakları bir bir.

Toprak ölmektedir sessiz.
Oysa toprak özüdür
Toprak aslıdır insanın
Ve her şey aslına döner şüphesiz.