Toprak Şiiri - Boğaç Yüzgül

Islak
ve karanlık ve alabildiğine seyranlık o toprağın üstünde yürüyorum
ve gerçeğin kilden büstüne bakıp ayak sürüyorum
ve bir kaçış değil bu
ve belki de bir kucak açış
ve binbir zahmete
ve rahmete aldanıp
ve ısrarlı bir katlanış
ve kupkuru sevgi pınarnıda
ve sırılsıklam bir güneşte buluyorum kendimi…

Islak ve karanlık toprak,
Her yanı çapalanmış
Duyanı çabalanmış bir mateme inandıran
ve çamuru andıran çırpınışlarda kısıyorum sesimi…

Islak ve karanlık
ve tohumsuz fidanlarla dolu topraktan
ve yeşillenmeden sararmış bir dolu yapraktan kaçarken
ve ıslak
ve karanlık gökyüzü kesiyor nefesimi…