Toprak Şiiri - Yaşar Tandoğan Karabulat

TOPRAK

Bu Dünya’da, yalnız değildir insan,
Toprak insan kokar, insan toprak.
Toprak insanı taşır, insan da toprak taşır,
Toprağı bilir ise: Hakka inanır insan,
Hakkı severse, haklıyı da sever,
Onun için, toprağı sever insan.

En büyük gizemdir toprak,
İnsan topraktan gelir, toprağa gider.
İnsan toprağı, toprak insanı tanır,
Topraktır tek dostu insanın,
Çünkü Dünya’nın özü topraktır.

Kimi Dünya’ya dalar, ilmi ledün-u unutur,
Neden yaşadığını bilemez,
Doğruyu göremez insan.
Toprağı bilir ise, kendini tanır insan,
Kendini tanır ise, haddini bilir insan.

Güneş ne kadar acımasızsa,
Toprak da o kadar unutkandır.
Deniz kabul etmez yabancı birini,
Üstüne geleni, atar sahile.
Toprak öylemi ya, örter tüm çirkinlikleri,
Kabul eder tüm pislikleri.
Toprak anadır yedirir, içirir,
Çocuk toprağa belenir,
İnsan toprakta gönenir,
Besler, büyütür, sırtında gezdirir.
Sonun da, geldiği yere döner,
Toprak olur, erir gider insan.

Hayatın temeline inemez ise,
Yanlışıyla yaşar gider insan.
Yaşarken hayatın değerini bilemez,

Hana, saraya sığmayana,
Bir avuç toprak yeter, gözü doymayana,
Gülünce yüzünde güller açan toprak,
Toprak bir gün olup, her şeyi yutacak.