Toprak Şiiri - Ahmet Kırımlı

Yirmi küsür yıl sonra hasbihal şimdi
Bundan evvel yüzüne dönüp bakmadım
Benim ki tarifsiz bir garip hal şimdi
Toprak,bu yüksek dağa boşa çıkmadım

Ne garip ki ilk defa kahve rengine
Dalıyorum uzunca sessiz sedasız
Ruhum batarken hızla uçsuz engine
Hatıralar rakseder zihnimde ansız

Ey Toprak, sen aynısın biz mi değiştik
Başımız ne vakittir dönmüyor sana
Vicdan susamıyoruz acep ne içtik
Ne böyle çabuk nüfus ediyor kana

Sevdayı sır ederken daha dün gece
Eteği kaldırmak mı bugün modası
Aşk Kolay söylenmezdi oysa tek hece
Bak gencin posterlerle dolu odası

İncelen ekranlarla büyüdü beden
Ne dua var avuçta ne namaz vakti
Yirmi küsür yıl geçti henüz bilmeden
Kim ne zaman beynime gafleti ekti

Yüksekler de oturmak şeref olsaydı
Ad kavmine bela mı gelirdi nefsim
Bir cami avlusunda ömrüm solsaydı
Vallahi üzülmezdim yaz'sa da mevsim...

Ne kadere rızayı bıraktı sine
Ne ceddin eserine şükür minneti
Felaket yaklaşırken kanar nesine
Ayyaş kadehleriyle yıkar emaneti

Üç kıtaya adaleti ekerken eller
Abdestiz basmaya ar ederdi sana
Bu guslü bilmez genci taşıyan beller
Eğer alnı beş vakit öp derdi sana

Toprak, kinimden katre salsam ruhuna
Sabrından eser kalmaz kalkmak isterdin
Bu insan suretinde cürm güruhuna
Devirip de dağları yıkmak isterdin...