Toprak Şiiri - Abbas Paksoy

Toprak
Candır; hava, su, güneş, toprak.
Yetişir, yemyeşil bir yaprak.
Bunu, söylemeye ne gerek.
Sana gider, insan koşarak.

Sen ki, bizlerden can alırsın.
Sen ki, bizlere can verirsin.
Sen ki, ölmez diri durursun.
Sen ki, bize gurursun toprak.

Sahibin olmak, ömre yetmez.
Seninle savaş, asla bitmez.
İnsanlar, başka yere gitmez.
Savaşın galibi, sensin toprak.

Günahı, sevabı sen aldın.
Biz gittik, dünyada sen kaldın.
Berrak su gibi, duru oldun.
Kimler, seni yurt bildi toprak.

Temiz hava, kokuyu aldı.
Güneş’te, suyumuzu çaldı.
Kemiklerimiz, sende kaldı.
Paksoy’um da, geliyor toprak.