Toprak Şiiri - Halil Ibrahim Tekin

Bakir toprakların kucağında,
Bir bebek gibi uyuyorum misil misil,
Bir çınar ağacı gibi dimdik dururken yüzyıllara karsı,
Gökyüzünün mavilini katıyorum yüreğimin yesiliklerine.

Sessizliğin çığlıklarını duyurum taa uzaklardan
Köpürmüş nehirlerin dalga dalga yayılan sularından
Bir inilti gibi geliyor, yaprakları okşayarak uzaklardan
Belki saflığın kalıntıları Âdem ile Havva'dan

Yasam bu, dayanır mı zelzelelere
Çınarlar devrilir, okyanuslar tasar, nehirler kudurur.
Toprak bu, degilmi ki hamurumuz ondandır!
Çocuk olur düşeriz, tökezleriz düşeriz, şehit olur düşeriz o'na
Çünkü biz ona aidiz, ondan geldik o'na döneriz.

Gökyüzü gözlerimiz mavi mavi, çiçekler sevgimiz,
Sunarız sevgi adına çiçeklerimizi,
Sunarız gökyüzünü masmavi bulutlu gelinlikleriyle
Tek tek kırmasınlar, koparmasınlar topraktan bizleri diye,

Gel sende toprak ol, sevgi ol,
İnsan ol, melek gibi saf ol,
Ne kir insan kalbini,
Ne de aç gözlülüğünle yakma yunyayi.