Toprak Şiiri - Rabia Barış

TOPRAK

Toprak diye düştük kara sevdaya,
Yüzyıllardır bunu böyle bilmişiz;
Koyduk başımızı ulu davaya,
Türk oğluyuz demir dağlar delmişiz.

Ahde vefa ettik kızıl elmaya,
Alparslan la girdik Anadolu’ya;
Kimimiz atlıydık kimimiz yaya,
Bir hilal uğruna kurban olmuşuz.

Esme deli rüzgar, değmesin hazan.
Kıbrıs ta gözyaşı dide-i suzan,
Sevgidir vatanı yüreğe yazan,
O sevgiyi öz kültürde bulmuşuz.

Türk’ün şanlı soyu Oğuz’u bağlar,
Oğuz sevdamızdır geçse de çağlar;
Sakarya türküsü özüne ağlar,
Mevsim dönmüş, bir gül gibi solmuşuz.

Özümüz; Türk- İslam, tarihe bakın.
Mazimiz Turandır, gelecek yakın.
Nerede bin atlı, nerede akın?
Bir Allah’a, bir vatana kulmuşuz.

Tuna’nın suları sessiz ve durgun,
Pilevne düşüyor Paşası yorgun.
Verir mi kılıcı yurduna vurgun?
Elimiz, kolumuz bağlı kalmışız.

Ata yurdu, cennet diyar, oralar;
Esir Türkler göçe zaman sıralar,
Altaylar’da deva bulmaz yaralar,
Balkanlardan boynu bükük gelmişiz.

İstiklal, andımız; taviz vermeyiz.
Toprak namusumuz, ipe sermeyiz.
Yaban ellerinde gonca dermeyiz,
Şükür Hakk’a sevgi ile dolmuşuz.

Zırhımız imandır, ışık sönmesin;
İnanç kalemizdir, ezan dinmesin.
Var ol Cumhuriyet, bayrak inmesin;
Son yüzyılda Atatürk’le gülmüşüz...

Rabia BARIŞ