Toprak Şiiri - Nedim Kardaş

Çıplak toprağa damlıyor sonbahar
Kırlar güneşe boğulmuş aciz bir hal
Uzanamıyor elleri coşkunun ateşe
Dilinde cansız türkülerle, yine çıldırmış rüzgarlar.

Toprak filiz çağında mutluluk serası
Kapalı geceler boyunca anne şefkati
Ah dilimde koskoca bir türküyü
Mırıldanıyor benimle biraz utangaç.

Ne son yolculuktur bu ne son gurbet
İçinde yağmur kavuşması, engerek yılana can
Her şeyi bağışlamış gibi kutsal
Ah toprak
Bedenime milim milim gerek.

Soylu mevsimlerden geliyor güneş
Eskimiş aydınlığa göz kırparak, keyifdar
Ve zevk, insan mutluluğunda kıpırtı
İçimden taşarcasına yıkanmış toprak
İçi oyulmuş, sürüklenmeden.

Sesimin doruğunda yıkanır ruh
Çıplak toprağa o zaman damlar sonbahar
Avuçlarında saklıyor bin yıllık ateşi
Dilinde cansız türkülerle, yine çıldırmış akşamlar.