Üzerine düşeni kendinden parça saydı
Hazanları bekledi bağrına düştü yaprak
Ne bedenler çürüttü kaç yıldız ona kaydı
Kayaydı taşa döndü dengini buldu toprak
Küçücük çocukların gömdüğü tohumları
Şefkatiyle besleyip büyüttü umutları
Sindirerek içerken ağlattı bulutları
Çatlayan dudağında yağmuru buldu toprak
Kimselere küsmedi yıkmadı umutları
Emirlere amade fışkırttı nebatları
Kerpiçleri yıkanlar doldurdu betonları
Bir azıcık sevgide sevgiyi buldu toprak
Milyonlarca canlıya analık yaptı her an
Bin bir türlü pisliği kapattı geçti zaman
Bencillikler bitmedi savaşlardan el aman
Bazen saray olurken mezarı buldu toprak
Kimisine yol oldu yüce dağ başlarından
Setler çekti bazısı kocaman taşlarından
Bazen de ev yaptılar harç karıp yaşlarından
Börtü böcek sakladı huzuru buldu toprak
O ağaçların hepsi toprağın yavrusuydu
Dağılmadan birleşmek onun tek arzusuydu
Denizlere karışmak belki tek korkusuydu
Bazen çılgın bir selde kendini buldu toprak
Deniz de üstündeydi doldurmuştu çukurlar
Milyonlarca canlıya ev oldu okyanuslar
Deniz mavisi diye renk çıkardı insanlar
Gökyüzünün üstünde rengini buldu toprak
Toprak anadır dedik analık azca geldi
Kime kin bağladı da kimleri perdeledi
Girecek mezar bile insanı ürpertmedi
Karanlıklar içinde kabrini buldu toprak
03.08.2007
Necati ŞİMŞEK
Ankara
Kayıt Tarihi : 26.7.2012 21:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!