Toprak 1 Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Özenme toprak olmaya
örtme üstümü
bırak üstüm açık kalsın
üşüyen ben değilim
ne kar ne boran ne fırtına
günlük güneşlik her yer

üşüyen ben değilim
sevginden sabrından bir yorgan sırı
yüreğime ört
üşüyen kalbim

özenme ağaç olmaya bir orman yanar
sen de içinde yanmayagör
kurunun yanında sen de yanarsın
sevginden sabrından bir yelek ör
zırh olsun sevdalarına

ağacın varsa bir dalınla da beni aşıla
sevginden sabrından
filizler versin
ikiz ikiz açılsın sevgi çiçeklerimiz

bizi toprak sanırlar ya da çiçek
biz seninle hemfikiriz
urbadan yana fakiriz
sevginden sabrından
bir urba ör giydir üşüyen yüreğime

çık şiirin en dik yamaçlarına
en uç tepelerine
düşmeyegör tepetaklak
vardır elbet bir sebebi neden eder leylek lak lak

bana oradan bir bak
güneş getir
ısıt beni giydir üşüyen kalbimi

su olmaya özenme
yetişemem hızına akar akar gidersen
ben birkmiş bir suyum
olmuşum gölet

bir şaire rastladım
sazı vardı
sözü vardı
birisi arkadaydı
tam tamına üç gözü vardı
gönül gözünü saymazsak

derdi dağlar kadardı
gezindim bahçesinde
güz inmişti bahçesine
güller solgun
güller hardı

sazı vardı
sözü vardı
kırıktı sazının teli
vurdum kırık tele mızrap
her telden ayrı bir ah
her telde ayrı ızdırap

sen ne toprak ol ne su
şu işin doğrusu
sevginden sabrından bir yelek ör
giydir üşüyen kalplere

hemen kaçıverdim ordan
üstüne varamadım
varsaydım
göz yaşları hüzün olur akardı
sözü vardı suskundu
sazı vardı teli kırık

6/Eylül/2011/Salı/Bodrum