Toprağın Güzel Eşi Şiiri - Nuriye Özsoy

Yıllar ve zaman çok çalışsada;
Silemedi gülen simanı aklımdan.
Biliyormuydun? Bilemezsin ki, hiç konuşmadık.
Ben senin suskun, mahcup sevgilin,
Sen toprağa mahkum onun güzel eşi.

Dalınca uykuya, kopar ruhum bedeninden;
Koşarak gider başucuna, anlatır sevdasını,
Sadece sen duyarsın,toprağı birlikte aldatırız.
Sonra şafak sökerken, anca gelir kendine ruhum.

Ellerimde, insan simalı menekşelerle gelirim,
Sende ise kadife güller, sen zaten bir çiçeksin;
Toprağa kökler salan, ama solmuş bir çiçek.
Anlamaz bile senin kıymetini, güzelliğini bu toprak;
Ben senin suskun, mahcup sevgilin;
Sen toprağa mahkum, onun güzel eşi.

Kafa tutmak isterdim, alırken seni elimden hayata.
Kavuşmana engeller koysaydım, toptakla aranıza,
Kahbe felek, bırakırmıydı aşkı bize, elinde şarap.
Kader yine gülermiydi bize, uyandığımız anda.

Bilmem kimimiz kaçıncı katta, hangi köşkte;
Belkide cehennemin dibinde, zebanilerle birlikte,
Ben senin kara bela sevgilin;
Sen toprağın vazgeçemediği eşi.