Toprağı Yalnız Bıraktık

Yalnız bıraktık şu koca dünyada toprağı
Ayırdık dalından,yolundan,yaprağından.
Yolcusuz yollar, yapraksız dallar bırakarak,
Yağmurunu çaldık,rüzgarını yok ettik
Biz bizi değil toprağı,yaşamı tükettik.

Hani kartal gözlerindeki alevli bakışlar
Hani angutların yürek yakan sesleri
Hani alıç diplerinde fısıltılı bekleyen yılan
Ya balıkçıllar,turnalar sürüsü gök yüzüne.

Meşe palamut döker çekerdi dibine bizleri
Gövdesinde okunurdu yüz yılların izleri
Gece sığınak kurda,kuşa gölgelik olurdu gündüzleri
Çobana eş yolcuya yoldaş yalnızlığını paylaşırdı
İnsanlar yok etti meşeyi palamudu.

Bizler toprağı yalnız bıraktık umutsuz
Derelerimiz, pınarlarımız susuz.
Düşünmek yok nedendir bu kim yapar suyu
Yormadık bir gece terk edip uykuyu
Yalnız bıraktık toprağı bizler alarak neyi varsa

İnsanız ya her şeyi yaparız,yıkarız,yok ederiz!
Önemli mi gerisi sırtından alındı toprağın derisi?
Yolundu tüyü,tüsü üşümeye başladı alınınca örtüsü
Toprakta canlı üşür, büzülür, doğaldır ki üzülür
Üzülen üzer bir gün insanları kurutmaya dizer.

Veli Yıldırım

04.11.2007

Antalya