Toprağa Sürgün Şiiri - Seyfi Karaca

Bir sokaktan bir sokağa yürürcesine çılgın
Daha az evveliydi, çiğdi, tomurcuk mu tomrcuk
Lakapsız bir isim taşıyordu bütün rengiyle yapayalın üryan rüya
Sımsıcaktı toprak, delisine sevda tütüyordu otlar ve çicekler,
…dayanamadı;
Uzaktaki göklerde bakıp duran mavi gözleri bulutlanmanın
İnsanlar,
Kaçbirim kuruşlardan tenzilatlı işlerin peşinde dikili direklerden
Sürüm sürüne koşadururken
Bambaşka fikirlerdeydi hayatı kazanmaya can atan buğ
Gövertisi,
Karanfil yazgısına çil salan çağlanın..
Daha demin,
Kuzuydu körpe sabah ve yıldızları meydancıydı ortalıkta görünmeyen ki gecenin
Eli yüzü ufalanmış çakıl döküyorken
Kent ardıllı temasasız otokontrollü sükse tav
Sarılara tutulmuş fitildeydi zom zum,
Ve afetler içindeydi yıldırımların çarpıldığı sopsoğuk kahkaha
Giden kalan bellisiz…Sessiz düşlerine inip de,
Askılıklı merdivenlerinden eskiki ay…yarımcaların dördündeydi lal olup gezen Ay
Yağmur umar gibiceden fırtına ve final mi dersen
Semsiyesiz,
Aç, açık, susuz, calgısız- dügünsüz kimi kime diyem
Bostan bagından,
Baharca güzel, niceler nicesince tazesiyle ziyan dopdolu
Elyaman sahicisindenmiş yarın eskisi bugün o
Hep te hiç olmadıklara hani
…Herzaman ki, sevgili

Seyfi Karaca.......Nisan/ 10