Toprağa Düşmek Şiiri - Murat Sağbaş

Bir avuç toprak için,nazenin başlar düştü
Bir tohum gibi serpildi ve gülümsediler
Serdarlar yeşerdi peşi sıra
Bahar çiçekleri açtı omuzlarda
Kor kırmızı,toz pembe,eflatun
Ve yağmurlar yağdı ateşten
Ve pınarlar doğdu zeminden,kandan,kinden…

Önceleri analar çocuklar doğururlardı nur topundan
Sonra küçük kalpler hamur gibi yoğrulur,
Pişirilirdi fırınında erdemin
Her taraf burcu burcu sevgi kokardı
İnsan kokardı köşe bucak; insan,yani aşk!
Sır oldu asil zaman.
Latif yüzlere çamur maskeler!
Ve Palandöken’den kopan çığ
Birkaç damla buhar yanaklarda
Ağzımda yarım sigara
Ve eski coşkuların yeni versiyonu:
“Çanakkale içinde vurdular beni! ”

Edremit Van’a bakardı
Muhabbet giryeleri olurdu gözlerin mahpesinde..
Bizse telgraf tellerindeki kuşlar gibiydik
Çemişkezek gülünce,Karpuzlu’da mutluyduk
Gölbaşı ağladı mı kahrolurduk ve hazır olurduk
Toprağa düşmeye

Kılıç gibi soğuk hisler sokulmuş kın gibi sıcak kalplere
Beyaz saç teli artık diğer adı değil ölümün.
Kırışık alınlarda yeni çağdaş söylem:
İsyan! İsyan! İllaki isyan!