Toprağa Düşen Gölge Şiiri - Rüstem Badıl ...

Bu topraklar bana dar,
dağlar üstüme kapanır,
gökyüzü gözlerimden kaçar.
Bir zincir gibi dolanır boğazıma
hava, su, insan kokusu;
özgürlük nefes almaksa,
biz en baştan yenik doğmuşuz.

Bir ağıt düşer sokakların üstüne,
paslı demir sesleri yankılanır,
küçük ellerde büyür açlık,
dizlere çökmüş, başı önde bir baba
göğsüne bastırır utancını,
ah be, der, bu yük kaç ömrü ezer geçer?

Kaç sabahı sığdırdık o tarlalara,
kaç geceyi gözlerimizden akıttık
çocuklar uyurken, ekmek kokusuna uyanmaz diye,
kağıt gibi ince yorganlara sardık hayalleri.
O tarlalarda ne eksek de yeşermedi,
çünkü bilmediler,
toprak, yokluktan bile gıda alır.

Biliyor musun?
Gün olur, yollara düşeriz;
elimizde bir avuç umut,
dilimde susturulmuş bir türkü,
sırtımızda yarı kırık bir hayat.
Gün olur, derim kendi kendime,
bu yolu yürüyen ayaklar iz bırakır ardında,
yeni bir yol çizilir, kan kırmızı.

Bir gün gökyüzünü avuçlayacağım,
o maviye karışacağım,
şimdi dudaklarım kurumuş,
şimdi yüreğimde paslı bir zincir var,
ama bir gün özgürlük,
şafakla gelir
ve o gün ne demir kalır, ne zincir.