Toprağa Doğru Şiiri - Burhan Ali Yağmur

Şemsiyem yük olmadı diye mi sevineyim?
Çünkü yanıma alınca da yağmadı yağmur.
Yanıma aldığımda da hava kuraktı,
Hem yanıma kimi aldımsa yüzü kuraktı,
Yanına kim aldıysa beni, gözüm hep sulaktı.

Eliyle silah yapıp boşluğa ateş ederken,
Hayatın sövülesi oluşundan habersiz,
Sevilesi bir sebep buldu çocuk manasız.
Hayatın cevretmesine aldırış etmeden,
Gülünesi bir sebep buldu çocuk umarsız.

Isınmanın bedeli ağır bir posttu sırtında
Zengine kürk, yoksula hafif bir yün yük.
Zenginin beli bükülürdü ağır kürkünden
Yoksulunsa boynu eğilip kopar derdinden.
Çiçek de bükerdi boynunu bu sebepten.

Zorla koymaya çalıştım kendimi dünyaya.
Almadıkça bastırdım kafamdan sığmak için.
Sığmadıkça kıstırdı dünya bileklerimden.
Almadıkça bastırdım derdimi susmak için.
Sustukça fışkırdı derdim gözlerimden.

Sustukça sona erip başa sardı her şey.
Çünkü bir şeyin sona ermesi bir anda
Bir başkasının başlamasıdır ardında.
Güze dair tek şey uğultulu ses burada,
Yapraklar sararmadan ölüverir dalda.

Kustukça kana girip öldürdü her şeyi
Keder deyip sıkı sıkıya bağlandığım.
Ölünce karışacağım kara toprağa,
Para istediler başımı koymam için.
Şimdi saygıyla eziyor toprağı içim.

Benimle büyüyen sulak göz ve kurak yüz,
Beni yürüyen bir buhran küpü ederdi.
Artık ne şemsiye yüktü ne de yağmur dert.
Ne çiçek boynunu büker ne toprağım sert
Gireceğim toprak artık daha mübarek.