Toprağa Alışmalıyım Şiiri - Atıf Selçuk

Yetmiş üç yaşındayım;
Yetmiş üç kere maşallah,
Postu deldirmeden,
Daha ne kadar,
Gidebilirim bakalım.
Seksen mi?
Doksan mı?
Dalya mı?
Yarın mı, bir gün mü? ,
Allah bilir.

Yetmiş üç yaşındayım;
Kerpiçten olsun evim.
Her gün topraklı su ile,
Cilalansın duvarları…
Uyurken bile toprak kokmalı
Soluduğum hava! ..

Yetmiş üç yaşındayım;
Toprak tencerelerde
Pişsin yemeklerim.
Toprak koksun yediklerim.
Toprak testiden olsun,
Su kabım, su maşrapam,
Toprak kokmalı içtiğim su.
Toprak kokulu rüzgarlar,
Okşasın saçlarımı…
Toprak kokulu rüzgarlar,
Sarsın sinemi…

Yetmiş üç yaşındayım;
Toprağa alışmalıyım.
Topraktan gedim.
Toprağa döndüğümde;
Ürpermemeliyim, gözlerimi,
Toprak kapatırken…

Yetmiş üç yaşındayım;
Toprağa alışmalıyım.
Can dostlarım,
Mezarımı toprakla doldururken,
Korkmamalıyım.
Kürek seslerinden,
Allahü Ekber, Allahü Ekber,
Amin, amin seslerinden,
Korkmamalıyım.
Artık alışmalıyım toprağa,
Toprağa alışmalıyım…