Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Yaşam, zaman yolculuğumuzda sürekli yanımızda olan bir eğitmen.
Fakat değişik bir müfredatı var, kendi kendine öğrenmesini sağlıyor kişinin.
Kalemine sağlık sevgili Sevinç.
tebrikler...tebrikler.bilgisayar gibi yüklenenlerle hedefler konularak yaşayan günümüz insanının yaşanmamışlıklardaki çaresizlik ve özlemi harika anlatılmış.elinize,yüreğinize sağlık.
yaşanmamışlıklara üzülmek evet...ama gelecek günleri mahküm etmek... hayır.mutlu yaşamlar.
akıcı ve anlamlı bir şiir.tema ve söyleyiş çok güzel...
finali ise çok çarpıcı..
tokluğun olmadığını anlamak...
bu belki hayatı anlamakla eşdeğer bir durum.
şiir tarzınız çok farklı ve özgün.kendime yakın buldum.
selamlar ve saygılar efendim...Numan Şahin
çok güzel olmuş tebrikler
dünkü acılardan bu güne sevinçler yontmak ne iyi...
saygılarımla
Usta elinden çıktığını ne kadar çok belli oluyor.......................
merhaba,oncelikle boyle guzel bir yurege sahip oldugunuz icin kutlarim sizi.
sevgi dolu ve uretken bir yurek sahibisinzi siirinizde oldukca seviyeli ve anlami zengin.
daha baska verimli claismalarinizi bekledigimizi ifade etmek isterim.sevgi dolu siirlerde bulusmaya.
Kelebegin Ömrü İle Eş Deger Bi Gelecegin Getirecek Hediyesi Nedir Ki ?? Bilemedim Vay Haline Elekte Elenenin Hayata Gulmekle Başlayıp Aglamakla Bitirenin Bir Dilim Ekmegim Yokki Paylasıcak Dostum Olsun Müttefikte Belli Deil Hayatın Sonu İtifakta Ufuk Dolu Yasamlara Yelken Acarken Umutsuzlugum Sol Yanımda Her Ne Kadar Beceremesemde Sesimi Duyuruyorum Her Harukarda!!!....
.......::::::SeViNC HaNıM BaSaRıLaRıNıZın DeVaMıNı DiLeRiM:::::.......
acele etmeden, fakat durmadan
nefse yenilsem de fikrimden caymadan
gercekte sadece birazi zamana denk
öbüründe gecikmeye kaldigimi
yasimin toklugunda anladim ancak
dünkü acilarin
bugünkü sevincime kaynak olmaya
aceleyi yavas yapma doruguna eristim ama
aska, sevgiye, sevismeye toklugun
olmadigini anladim ancak.
yüreğinize ve kaleminize tebriklerimle...
dünkü acilarin
bugünkü sevincime kaynak olmaya
aceleyi yavas yapma doruguna eristim ama
aska, sevgiye, sevismeye toklugun
olmadigini anladim ancak.
Her tokluğu yaşayıp bunlara aç kaldıysanız,yaşadığınız hayatın yarısını yaşamamışınız demektir.Selamlar,saygılar....Mustafa BİLGİLİ
Bu şiir ile ilgili 11 tane yorum bulunmakta