Tohumun Rüyası Şiiri - İsmet Can

Ben minicik bir tohum
Nasırlı bir elle bırakıldım; torağa
Küçük cüsseme inat, büyük rüyalarım vardı
Nasıl olur bilemem, karar verdim; ağaç olmaya

Toprak karanlık
Canlı organizmalar benimle
İlk hedef topraktan çıkmak
Sonra, yağmurda serinle

Bir bulut geldi; benim için
Tek derdi, beni sulamak
Filizlerime güneş değdi
Amaç fotosentezle solumak

Rüzgarlar esti; yağmurdan önce
Gökyüzü yarıldı; genç fidanı görünce
Mevsimlerle raks etti; dünya
Kendi ekseninde dönünce

Gündüzlerle, geceler
Kışlar, yazlarla yarıştı
Uzun aradan sonra bedenim
Dallar, yapraklarla karıştı

Heybetli duruşla şimdi, son bir isteğim daha var
Yerine gelir umarım,, baltalı biri çıkana kadar

Tohumun rüyasıdır ya, hani büyümek
Büyüyüp insanları, kuşları altında gölgelemek
Son arzumdur, ağaç olarak meyve vererek ölmek