Tohumu Avcunda Yeşerten Cambazlara

izole edilmiş geveze gecelerde dokundum kirpiklerine hep
kendi halinde bir devrimin teorisyeni gibiydin / yanı başımda
buluyordum seni ne zaman ayılsam terbiyesiz sarhoşluktan
güzel ayakların çarpıyordu gözüme biçimli omuzların sonra
çırılçıplak bir varsayımdın okumaktan bıktığım sonelerde
uyandırmaya kalksam hani hiç tanışmamışız bir iki büklüm
olmuş tesadüfler gibi olağan artık terk edilişler o biçim sesin
çınlar adımı duymaktan yorulmuş kulaklarımda adımı değiştir
sevişmelerine intihar süsü veren sarışın yosmalar ol kapla beni
ve gidelim o yırtılmamış yalnızlıklar fotoğrafına yada çekil
dostlarımın katıldığı çekilişte / ağzını gözlerinin üstünden sırıtan
altı kollu böcekler tırmalasın ve “işte gidiyorum çeşm-i siyahım“

kirpiklerin hâlâ uzun ne zaman ellesem içim bir hoş olur
boş ver devrimi bak kurulacak bir devlet bile kalmadı
ideoloji doğmayan bir asırda doğmuşum dinler bile eskidi sanki
yerbilimcilerin adını koymakta zorlandığı kara parçaları gibiyiz
aramızda kim bilir kaç deniz var içinde mavinin boğulduğu
bizim sahibimizi de prometyus yakmış diyor eski sevgilim
bu mudur kapasitesi kendi içine sığan bir yaşamın dolup taşması
mevzilenen militanın karşısına türkü söyleyerek çıkmak mıdır
barışı sümüklü bir çocuğa mal eden paranoyaklar meclisini
tek yetkiliymiş gibi dinlemek / peki kim sorumlu olacak
korkudaşımın ölümünden yoksa nefret ettiğin rus kadınları mı?