Tiyatro'nu Son Perdesi

Tiyatro’nun son perdesi
Bir gun gelecek benim de ustume toprak atacaklar tanislar, arkadaslar kardesler,
Ben gulerek bakacagim onlara surati asik o kaba erkeklere,
Hic bu kadar yakin olmamistim gercege ve de kadinsiz hic yasamamistim topragin ustunde.
Simdi su yorgun vucudumu koydular dostlar 3 metre topragin altina,
Ama benim gozlerim hala acik seyrediyorum kendi gomulusumu hem de ilk defa.
Donun kahve’ye gidin o taslara ve de kagitlara oynayin yarida biraktiginiz oyunlarinizi.
Ben’de rahat ve de yalniz yatayim isiksiz bu kara topragin icinde.
Ne ay isigi, ne de kus ve de horoz sesleri uyandirsinlar beni,sonsuz, tatli ruyalarimdan.
Ne postacilari gozliyeyim yazilmamis mektuplarin getirecegi umutlari,
Ne de tras olurken ayna’ya bakayim sabah kahvaltisindan once.
Ne gunduz olsun ne de gece ve mevsimler hic degismesin,
Sabah aksam ve gece nedir hic bilmiyeyim,
Her sey ve de sevdigim her seferinde yeni damat oldugum yeni Gelin’ler,
O zalim mevsimler daima 3 metre yukarida kalsin, Kuzey kutupu’nun isiklari hep gozumde, kar ve soguk. Benim hic unutmadigim ilk o kumral sevgilim. Cocuklarim, onceki karilarim ve de adlarini bile unuttugum sayisiz sevgililerim.
Mezar tasimi okumaga gelir lermi acaba.?
Ya o trompetci Orhan’in cocuksuz karisi nerede yatiyordur acaba.?
Yo..yo butun bunlari simdilik bir yana birakalim.
Sessiz karanligin su muhtesem sukunetinde kahkahalarla bir nara atalim.