Tiyatro Şiiri - Zeynep Karabulut

Boncuklar dizdim iplere.kapısına astım dünyanın.rengarenk balonlar uçuşuyordu,meşaleler aydınlatıyordu yolları..yıldız gibi parlıyordu attığımız herhavai fişeğin parçası gökyüzünde.
Gökyüzü kapkaranlık burda.ışığına ihtiyacımız var meşalelerin.Ay yok,yıldız yok.sadece kurduğumuz sahne…beğenmeyen gelmeyebilir; isteğinize göre..
Garip gelmesin bu sözler,bir düşünün bakalım ağzımızla söylemediğimiz bu cümleleri hayatımızın hangi zamanlarında uygulamalı olarak yaşıyoruz.kaç muhtaca el uzatıyor,kaç açı doyuruyoruz.Kaç çocuğu sevindiriyoruz.
Geceler karanlık duygularımızı sembolize eder,yıldızlar hayallerimizi..meşaleler fikirlerimizi.boncuklar mı? onlarda hal ve hareketlerimizi.şimdi nasıl bir sahnedeyiz,hep birlikte düşünelim mi?