Tipi Şiiri - Mehmet Metin Şentürk

yanan sobanın tavanda raks eden alevini düşlüyorum tipide
soğuk değil yalnızlık işliyor iliklerime...

kartaneleriyle dokunuyor yüzüme sonsuzluk!
ne çok istiyorum şimdi kartanesi olmanı
beynimde uğulduyor oysa soluk sensizlik
sensizliğin yankısı bu sessizlik

sobanın alevleri azaldı
annem uyuyor
sen uyuyorsun
kar hızlanıyor sen üşüyorsun

gözkapaklarımla örtüyorum sırtını
kayboluyorsun

sonsuzlukla yarışıyor gelecek
sonsuzluğa karışıyor gelecek