Tipi Şiiri - Med Reşiyan

Dinmeyen bir kasırga gibiyim bugünlerde
umudumun boynu bükük
yasak bir dilde fay kırıyor
gönül şehrimde nefesin

uçurumun dibinde
fırtınaya
kapılan çığlık yüreğim
can çekişiyor ruhumda tüm düşlerim
ışıksız bir sokakta parçalanıyor ömrüm

Yaprak gibi savruluyor gecemde hasret
acısı düşüyor anıların buğusuna
bu karanlık bu sessizlik
Nasıl da özletiyor çılgınca seni

Ayrılığı ve zamanı düşünüyorum şimdi
kuşatılmış bir gerilla öfkesi beynimde zaman
Puslanan bir cehennem oluyor yalnızlık
sislenen sesimin gölgesi kadar umutsuz,
çaresiz

Öylece bırakıp gidiyorum
durgun sulara talan edilmiş sevinçlerimi
yaralarımı,kalbimi
taşıdığım ne varsa
uğuldayan tipi gibi titriyor sol yanımda

Solgun akşamlar üşüyor gözlerimde
incinen şafaklar yaslıyorum dilimin ucuna
karşılıksız masalların tedirgin yolculuğunda
bırakıyorum aşkı sevdadan,kavgadan uzak

Dokunmadan sabahlara, okyanuslara
haziran akşamlarına
kurak kentlerin hoyrat dalgalarına
ve sonra hüzünlü bir bulut gibi çağlıyor
nehirlerim

Fırat gibi Dicle gibi
usulca susuyor dudağımda türkülerim...

Med Reşiyan