Tılsımlı Geceler Şiiri - Mesut Yüksel

Soğuk bir fırtına dolaşır içimde;
yalnızlık, cebimde taşıdığım
unutulmuş bir söz gibi ağır.
Ruhum puslu sabahlarda
kendi yankısına uyanır.

Kaderin soğuk camında,
nefesim, buğudan bir hatıra çizer;
silinince bile kendini hatırlatan.
Ağaçların çıplak dalları
geceye dokunur ve fısıldar:
“Bu karanlığı birlikte taşırız.”

Kuşku, omzumda gezinen
telaşlı bir kış serçesi artık;
güven ise içimi ısıtan
eski bir sobanın kalbi gibi
çıtlayarak umut yakar.

Yağmurun açtığı ince izler
yolu ıslak bir hafızaya çevirir.
Yapraklar sessizce kırılır,
son bir dansla havalanıp
mevsime teslim olurlar.

Akşamlar içimde büyüyen
yumuşak bir sızı şimdi;
şiirin doğumundan önceki
derin ve kutsal bekleyiş.
Kimi, fırtınada savrulan martı kadar açık,
Kimi, geceyi yaran yarasa kadar gizli.
Ama hepsi, aynı sıcak yuvaya döner."

İstanbul bu gece masal değil;
masalı yazan karanlık kalem.
Kaybolurum onun satırlarında
ve tam da silindiğim yerde
yeniden belirir suretim.

Mesut Yüksel