İçinde Bir Eksikle Yaşar İnsan

Gözleri hülyasının yaktığı ateşler içindeydi
Belleğindeki görüntüleri kovalamış gibi

Hayatında bir tek almayı bilenleri biliyordu

Ölümse bir ayrıntıydı

Ölümle bitmeyen sonsuzluğa inanmaksa
Koca bir avuntu

Kendi gölgesinden kim ayrılıp uzaklaşabilir ki
“Hiçbirimiz tek bir insan değiliz”
Ya içimizde taşıdıklarımız

Son nefes acıklı bir iç çekişle
Çırpınıp gururla yükselir
Birini daha öldürdüm diye

Sıfırdan başlama kararlılığı
Kimsenin cesaret edemediği
Bir duyguya dönüşüyordu

Daha kanatlarını açacaktı
Yeniden uçmak için

İçinde bir eksikle

Zaman sanki içindeki çocuğu göstermiyordu

Aşktan bütünüyle yoksun olmayan
Sahip olma tutkusundan da uzak
İkiyüzlü bir isteği olduğunu fark ediyordu

Gizlemeye çalıştığı beğenisi ortaya çıkmıştı

Onu bırakıp gidebilme ihtimali içindeyken
O bırakıp gitmişti

Ölümde bir gidiş şekliydi

Kırık bir kucaklaşma bile olmadan
Gerginlik dolu bir suskunluk bastırmış

Şiddetli bir tıkanma yaşanıyordu
Yalıtılmış olmakla geçmiyordu

İçindekiler buharlaşıp uçuyor
Bir karanlık sanki her şeyi yutuyordu

İçinde öleni, yok yerine koymak
Çok zordu

Bu ölüm, bir dönemi kapatan
Bir perde gibi iniyordu üzerine
Bu dağılmayı nasıl toplayabileceğini bilmiyordu

Bana bırak diye fısıldayan zaman
Herkesin içinde başka türlü ilerliyordu

Önder Karaçay