Tigir İle Isınay Şiiri - Mustafa Enes Erol

Açlığımın verdiği son gücü kullanarak doruğu aştım. Dağın yalçın yüzünü yırısına almış, birbiri içine atılmış gibi kurulu otağların yanıbaşındaki yalımdan gelen duman kokusuydu beni oraya çeken. Beni bulurlar umuduyla kendimi bayırdan bırakırken ağzıma temiz çimenlerin acısı doldu. Birden başımda ağrı oldu, bir yere çarptım, bilincim o ara kapandı.

Bir sesle uyandım. Yüzüm sarılı olduğundan gözlerimi açamadım, elim ayağım bitkin olduğundan ayağa kalkamadım. Bir kızın ağlamasını duydum, sonra bir adamın "Geçti geçti." diyerek kızı pışpışlamasını. "Öykü anlatayım mı sana?" diye sordu adam. Kız, hıçkırıklarının arasında soluğunu dizginleyip "Evet." dercesine, sanırım yalnızca adamın anlayabileceği bir ses çıkardı. Adam anlatmaya başladı:

Tigir oyuktan bugün de çıkmamıştı. İri bir erkekti, güçlü mü güçlüydü. Yine de iki kıştır Tigir'in yapması gereken her şeyi karısı Isınay yapıyordu; giysileri ırmakta yıkamaya o götürüyordu, avı o yapıyordu, çocuklara ok atmayı da o öğretmeye başlamıştı. Yanında kendi sorumlulukları da vardı.

Isınay gene Tigir'in yanına gidip uzandı, sarıldı. "Ne oldu?" diye sordu. Bu soruya 2 yıldır yanıt vermemişti Tigir. "O gün kuşum ben büyük bir kaplan gördüm. Acısı olacak ki yanımda durdu. Korkup hem etimden hem balımdan verdim. Yemedi sanımın üstüne oturdu.".

Çocuklardan biri akşam anneyi uyandırıp su içmek istediğini söyleyince su götürdü. Başından öpüp gitti. Tigir'in uyanık olduğunu görünce sarıldı, elini alıp dudaklarına bastırdı. "Söyle." dedi "Tigir'im ne oldu o gün?". Tigir Isınay'a güçlüce sarıldı. Başını çevirip ıslak yanağından öptü. "Benim güzel Isınay'ım, benim kum yürekli Isınay'ım... O gün kaplan beni peşine taktı. Bir çukura düşmüş yavrusu, yanında annesi vardı. Kaplan öyle gür çığırdı ki ben olayı anladım. Düşen yavru çıkamayınca annesi de atlamış. Anne, yavruya süt; baba anneye et vermiş her gün. Kış olurken hava bir yağmur yağmış, anne de yavrusu da çukurda ölmüş." Isınay Tigir'in söylediklerinden sonra çok ağlamış. Tigir Isınay'ın başını göğsüne bastırmış, "Geçti geçti." diye Isınay'ı pışpışlamış. "Sana bir öykü anlatayım mı?" diye sormuş Isınay'a. Kadın da hıçkırıklarının arasında soluğunu dizginleyip "Evet." dercesine, yalnızca Tigir'in anlayacağı bir ses çıkarmış. Tigir anlatmaya başlamış:

Evin en büyüğü olduğundan ezilmiş, burkulmuş bir erkek kişi varmış. Annesiyle babasına küçükken, küçük çocukların usta, işte, değerde üstün olduklarını söyleyen öyküler anlatıldığından evin en büyük çocuğu en büyük acıyı çekmiş. Evin en büyüğü olduğundan ezilmiş, burkulmuş bir kız peri varmış. Annesiyle babası onu çalıştırıp küçük çocuklarının öksügen için gerekli arılıkta kalmasını istemiş.

Yoz toprakların yalan dolu sözlerini dinleyen o yoz atalar çocuklarının içinde büyüyen koca öçle öfkeleri duyamamış, geçirememiş. Ataların, böğürlerini tutarak başlamış erimeleri. Evlerin içindeki ses etmeden yaşanan üzüntülerden doğuyormuş bu eriyiş. Büyük çocukların mutsuzluğu döllüyormuş onları, atalarının böğürlerinde ölüm otları bitiriyormuş. Özsever kardeşleri de ataları gibi, bu niteliğin kapsamını kavrayamamış, ataları gibi yitip gitmişler. Geriye çürük hava dolu evler kalmış, onları da erkek kişiyle kız peri yakarak yurtlarından uzaklara yol almışlar. Bir eren bu ikisini engin bir ovanın iki ucunda yiterek yürürken bulmuş. Yüzlerini birbirine çevirmiş. Kişiyle perinin gözleri değişince söze gerek kalmamış. Eren bu ikisinden öksügen çıkarmış.

"Peki öksügen çıkınca ne oluyor?" diye sormuş kız, adama. Adam gürce gülmüş. "Öykünün sonunu değil, başını öğrenmek istiyorsan unuttun mu gözyaşını?" diye sormuş. Kız gülmüş. "Ölümün kucağına düşmeden bulduk bunu. Sancısı yüreğini sarsıyor. Yüzünü bir görmek istemez misin?" diye sormuş adam. Kız onayını verince yanıma geldiler. Adam yüzümü açınca kızla gözlerimiz değişti. Bana bakıp şöyle dedi:

Ölümünde yoğsuz ozulan denizler dolusu tin
Ne de güzel anlam katmıştı yenilgiyle yitmeye
Öyle olmadığını neredeki bucak söyleye
Kim bilirdi yok eden ikimizi iki koca kin