Tezat Sanatının En Belirgin Hali

Kana bulanmıştı insanoğlunun eli
Kabil'den beri.
Bataklığın içinde debeleniyordu,
şair hayalindeki güzeli anlatıyordu:
Bülbül ötmüş,sevgili onu terkedip gitmiş...

Çocuklar ölüyordu her dakika.
Geriye kalmıştı ne ana ne baba,
dağlansın yüreği çocuğu için.
Şair hala :"Gül!Niye gittin,
niye gittin?" nidalarını haykırıyordu.
Bir hayal uğruna kendini paralıyordu.

Okuyucular abartı sanatının peşinde
basit sözcükleri ayetmiş gibi açıklıyordu.
Stadları mabetlere çevirip sloganlar eşliğinde
ayinler düzenliyordu.
Şair,tutuyordu"güzeli" Ay ve Güneş'in üstünde;
güzellerin en güzelinin peşinde.

Acı acı inleyen bebeklerin sesleri
adalet terazisine konmuyordu,
sahte duygularla yüklü yüreklere dokunmuyordu
çünkü ortada terazi yoktu;
gönüller boştu.

Tezat sanatının en belirgin hali
yaşanıyordu sanatçının yanı başında,dünyada:
Zengin fakir,huzur hüzün,açlık tokluk...
Sanatçının kulağı bülbül sesindeydi,
gülden gelecek haber peşindeydi.

Yazılan şiir kan kırmızısıyla yazılmıştı.
Şair bunun bile farkında değildi.
Ne de olsa herkes gibi
Kör ve sağır değil miydi?

Kan akmaya devam ediyordu;
şair gülü aramaya
bakıp da göremeyen gözleriyle,
feryatları bastıran bülbül sesiyle.