Tevfik Yalçın Şiirleri - Şair Tevfik Yalçın

O beni içi boş sözcüklerle severdi…
Sesi, kutunun içinden gelirdi,
Hoşuma giderdi…
Çok sık sevmezdi!
Kutunun canı buna yetmezdi…
Yağmurda, rüzgârda, karda severdi…

Korkmasalar;
“Korkak” diyemeyeceklerdi...
Kaçmasalar;
“ Kaçak” diyemeyeceklerdi...
Tutulmasalar;
“Tutsak” diyemeyeceklerdi...

Küstürme içindeki çocuğu:
Sev! Korkma, ne çıkar? ..
Bırak! .. yaramaz olsun,
Biraz da meraklı...

Tut elinden,

Gelip geçtiler
ölçüp biçtiler
Sevildiler, sevdiler
O kapı;
Hep açık kaldı...

Bırakıp gittin, arkana bakmadan;
Kolay olmadı dağılmışlığımı toplamak.
Şimdi “…beklemek” senin dönüşünü;
Beklemek! Uykusuz geceleri; sigaranın ucuna eklemek…

Soruyorum kendime; kesişmez mi sevgiler?

Kalbim, aldı başını çekip gitti;
Bu gece…
Beynim, saçını başını yoldu;
Yediremedi bu kaçışı kendine,
Sözcükleri tutukladı dilim;
Dedikodu yapmasınlar diye…

Dün İstanbul’u saydılar;
Bir kişi noksan çıktı…

İşte o zaman anladım;
Beni bırakıp gittiğini,
İşte o zaman anladım;

İşsizler ve aşksızlar
Sıraya girdik:
“İş ve aşk dağıtılıyor” dediler;
Sıramızı bekledik…

Sırayla dağıttılar

Belki de sen,
Çözümsüz bir matematiksin.
Belki de ben,
Oltası kısa balıkçı.

Gel uzlaşalım diyorum:

'son Likyalı’ ya”

Ne zaman seninle buluşsak
Birileri yağmur duasına çıkıyor,
Ağlatıyorlar seni.
Saçların bağbozumu, Gözlerin sel baskını