Tevfik Emmi Şiiri - Mehmet Ayhan Günaydın

TEVFİK EMMİ

Alırdım haberini,
Allah selamet versin derdim.

Annem söyledi geçen.

Ölmüş bizim Tevfik emmi,
Allah rahmet eylesin.

Bir merkebi vardı,
Bir de küçücük bağı.

Bizim ilçe Zile’de.
O güzel, şirin yerde.

O güzel, şirin yerde,
Bizim ilçe Zile’de.

Pek durmazdı şehirde,
Hep o bağa giderdi.

Bir merkep, bir de kendi
Şu bizim Tevfik emmi.

Aynı sokakta otururduk.
Dipdibeydi evlerimiz.

O sokakta çoluk çocuk,
Beraberdi günlerimiz.

Enek oynardık sokakta
O merkebiyle gelirdi.

Binmezdi hiç sırtına,
Hiç hayvanını üzmezdi.

Önde yürürdü merkebi,
O, ardından gelirdi.

Şu bizim Tevfik emmi,
Şu bizim Tevfik emmi.

Şakacıktan kızardı
Oynamamıza, sokakta.

-Oyundan iş çıkmaz,
Böyle adam olunmaz.

Gidin evinize okuyun.
Okuyun da adam olun,

Derdi.

Derdi bizim Tevfik emmi.

Arada bir dalarım.
Çocukluğuma kaçarım.

Ben onu hep, ben onu hep
Hep merkebiyle hatırlarım.

Pek çoğumuz okuduk,
Okuduk Tevfik emmi.

Pek azımız iş bulduk,
Çoğumuz, bulamadık, be emmi.

Ölçün neydi bilmiyorum
Adam olup olamayacağımıza.

Ya da
Olup olamadığımıza.

Ben karar veremiyorum.
Sen karar ver.

Ben veremiyorum.
Bilemiyorum be Tevfik emmi.

M. Ayhan Günaydın.
8 Aralık 2005
Ankara