Tevazuum bir erdemdi, ahmaklık zannedildi,
Şahsım belki de ahmak, seviyeyi bilmedi…
Derken kibir edindi, bu sefer de olmadı,
Rab’den uzaklaşıldı, halkla ara açıldı…
Tevazu yakınlıktır, Rab ile hakikate,
Ahmak da zannedilsen, düşmemeli zillete…
(2000)
Mehmet Tevfik TemiztürkKayıt Tarihi : 4.12.2012 16:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!