Tesadüf Şiiri - Hülya Altun

Herşey tesadüfdü.
Yere düşmüş ekmek kırıntısı gibiydin,
kimine fazla gelip kiminin aradığı.
Bense dalgın yürüyordum
ömrümün labirent loş sokaklarında.
Eğilip aldım seni.
Önünde diz çöktüm.
Hiç bilmediğim bir duruşdu bu.
Hiç bükülmemiş boynumu ilk büküşüm
yere düşse almayacağım burnumu ilk sürtüşüm.

Sonra sessizce öpüp başıma koydum seni.
Üstüne basıp geçenler olmuştu katılaşmışdın
görüyordum.
Aslında yüksekçe bir yere koyup arkamı dönüp gitmeliydim.
Gidemedim.
Neden bilmem
avcumda sıkı sıkı tutmayı seçtim.
Sıkıca sarmalayıp yüreğimde ısıtmayıı yumuşatmayı,
hiç bırakmamayı.
Avcumda seninle yürüdüm.
Labirentler çözüldü,sokaklar ışıdı.
Kelebekler uçuştu sararmış bahçelerimde.
Yeşerdim, meyve verdim, buzdum eridim.
Kutsalım olmuştun bahane arıyordum tapınmaya,
en de yardım ettin inanmama.
Ah doyamadığım
Ah bir yerlere koyamadığım
Ah tenimden tinimden ayıramadığım
Sen/cilim, çaresizce ben/ciyim.
Kurda kuşa yem olma diye gizlice saklıyorum koynumda.
Her cefana her sefana eyvallah da
yeter ki hançer olma sırtıma