Ters Gömlek Şiiri - İlyas Yavuz

Gün oldu, maviliğini unuttu gökyüzü, kimisi mavi olan gökyüzüne yazdı kimi de karanlık dünyasına yazdı bütün ayrılıkları,
Toprak suya hasret kaldı, bulutlar maviliğini özledi,
Ölüm, beden seçmekte zorlandı, güneş doğmak istedi ama puslu ve dolunaylı gece buna izin vermedi,
Kalemi güzel tuttuk ama yazmayı beceremedik,
Bedenimiz ağladı da ruhumuz kan savurdu etrafa.
Gidişin, henüz kabuk bağlamamış yaraya tuz basar gibi geldi.
Hadi gel bana bir gece vakti çal yüreğimin en güzel parçasını
Bağlamamın yayını kopar son şarkımızı çal,
Bağıra bağıra susayım senin karşında
Cümlelerimin sonuna virgül koy dudağınla
Acıya da, aşka da, hasret kalmaya da devam edelim,
Gitme ne olur,
Cümlelerim gözlerinle devrim yapsın,
Devam edelim aşkımıza.
Cümlelerin çok kırıyor beni ve benim gibi devrikler onlarda
Öyle keskin aletlerle kendimi kesmiyorum merak etme
Cümlelerin şah damarıma dayalı neşter gibi zaten,
Aşk bir delilikti
Ve o ters giydirilen gömlek en çok bize yakışıyordu,
Ayrı kaldığımız için elimiz kolumuz bağlıydı bizim,
Kendi düşüncelerimiz bizi bataklığa sürüklüyordu,
Tıpkı geri dönüşü olmayan yolda yürüdüğümüz gibi
Ve terk edilişimin ardından,
Sanki bana delirmişim gibi bakıyorsun,
Saçmalama sakın o gömleği ters giymem baltanem.
Gel eski günlerimize devam edelim
Her zaman ki gibi sahilde simit atalım martılara,
Gel yanıma baltanem şiirlerimi bitirmeyim
Kalemi tekrar alım elime
Gözlerin için yeni mısralar ekleyim şiirlerime
Gel çay içelim sohbet edelim beraber
Sesini dinleyim, çok özledim.
Terketme ne olur,
Sonra tekrar sesin yankılanıyor bu sessiz koridorda
Ve birden kalkıyorum bu korkunç rüyadan
Sonra düşünüyorum, neden bu dört duvarda, tek başıma, ters bir gömlek giydiğimi?