Bir sonbahar sabahı. Beyaz, narin yağmur durmadan yağıyor.Ah, şu otobüsten inmeyi bir başarabilsem....”Hiçbir siper kalmaz o zaman şu aydınlıkla benim aramızda.” İnsan selini yararak ilerleyip şoföre yol ücretimi verdim.
Ayağımı otobüsün merdivenine koyduğumda ayakkabılarımın altının paramparça olduğunu anımsadım.
Naparsın? İnsan ne hislerinden, ne de mantığından ayrılabiliyor.
12 Yağış Ayı, 18 - ci il
Sevdanın ateşi eğer
Her an yanıbaşımda yatmasaydı
Ben bu yükü taşıyamazdım
Sevinçlerime biraz hüzün katan odur
En çaresiz anımda
Issız bir dere kenarını
Devamını Oku
Her an yanıbaşımda yatmasaydı
Ben bu yükü taşıyamazdım
Sevinçlerime biraz hüzün katan odur
En çaresiz anımda
Issız bir dere kenarını
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta