Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
TEBRIKLER DOST YUREK HAK VERMEMEK ELDE DEGIL
Kaleminizden güzel bir şiir okudum tebrik ederim.
bütün şiileriniz okudum hepside bir harika başarılarınızın devamını dilerim....
''Ya Rab, yüreklerimiz sızlıyor artık durmadan,
Ne olur yardım et ey yüce yaradan.''
Tüm kalbimle amiin diyorum. Gönlünüze sağlık.
Bu konu ile ilgili düşüncelerime gelince: Töre ile alakasız bu sadece terör, maşalar kimdir ? 'Korucular' ne için katliam yapmışlardır? 'Kendilerinin olmayan paylaşamadıkları bir toprak kavgası' ilerde bu olaydan çıkacak sonuçlara bakarsak diğer faili meçhuller gibi hangi şer güçlerin planı ve emellerinin ne olduğunu olduğunu anlıyabiliriz...Yazıklar olsun kan dökücülere tez planları ayaklarına dolansın ve cezalarını bulsunlar Rabbim sana havale herşeyi en doğrusunu bilen sensin !
Şiir içinde daha girişte çelişkilerini taşır olmuş. Çalışmaya anlamsal açıdan yaklaşılınca epey paradoxlar barındırmakta.
Ancak bunu görmezden gelip, bir duygu seli; sadece bir iyi dilek, temennisi bağlamında bakıldığında, şairin belirttiği tarzda okunup tebessüm edilecek bir dram.
Selamlar...
İbrahim bey...
Güncelliği olan güzel bir tema işlenmiş şiirinizde....
Günümüzde yaşanan bu tür rezilliklere töre demek de doğru değil....
Bizim törelerimizde pusu kurmak vahşetliği yok..
Bebekleri kadınları katletmek vahşetliği yok....Bizim törelerimizde hoşgörü var samimiyet var sevgi ve saygı var...
Buna düpedüz terör demek en iyisi....
Saygı ve muhabbetle
Duyarlı yüreginizi kutluyorum.Bir cok kimsenin düsüncelerine ses olmus satırlarınız..Kutluyorum..Saygılarımla..(+)ant.
İhlaslı yüreğinizden sızan çığlıklar bize kadar ulaştı üstadım.
Anlam yüklü, duygu dolu ve etkili şiirinizi severek okudum.
Tebrikler....
Tam Puan + Ant.
Sevgilerimle....
Nafi Çelik
yüreğin kalemin susmasın dost yürek
Ne güzel yazmışsınız hocam yüreğiniz dert görmesin, bu yazılanlar sadece mardin katliamından esinlenmişse şunu söylemek isterim; tek suçlu eli kanlı katilller değil inanın buna. Mardin e 1 saatlik yol mesafesi olan Batman da yaşayan biri olarak bölgedeki eğitim, sağlık, sosyal ve kültürel hizmetlerin eksik olmasının da muhakkak ki etkisi vardır. saygılarımla.....
Bu şiir ile ilgili 12 tane yorum bulunmakta