Terör Şiiri - Ali Ulvi Borak

çok kısa ömür
insan her acıyı yaşayamıyor
ancak paylaşabiliyor
Nazım ustada atom bombasını yaşamamıştı fakat acıyı hissedebilmiş,
o satırları dökebilmişti kağıda
kim bilebilirdi ki yıllarca yılı beklediğim o durakta o gün otobüsün gelmeyeceğini, gelsede benim göremeyeceğimi, Ankara'nın karanlığında
beni beklemeyin annem, babam, eşim, canım çocuklarım
benim için ağlamayın
ben artık sizi izliyorum
benim gibi onbinlerle beraber
hergün birileri daha geliyor yanımıza
ölmek değildi bizi korkutan
biz öldükten sonra olacaklardı
biz kahrolası terörü lanetlemekten daha iyisini haketmiyormuyduk
nerede yapması gerekenleri yapacaklar, koltuk peşinde mi?
hergün yanımıza geliyor sevdiklerini, bizi düşünerek arazide pislikleri kovalayan mehmetçikler
bir süre sonra hepsi başlıyor sormaya ne uğruna öldük sanıyorduk
peki burdan gördüklerimiz ne o zaman diye

28 mayıs 2007, kiev