Terkisinde Çiçek Taşıyan Ateş

Ölüm kadar şaha kalkmış bir isyan sureti yakamda
Yakamozlara kaçmış biriyim ben, adım mustazaf
İbrahim’i yakmayan o bitimsiz aşk ateşi
Yüreğimde tutuştu.
Terkisinde çiçek taşıyan ateşle artık
Fransız ihtilaline meydan okuyorum.

Sensizlik ruhuma yapılan işkencedir
Benim aşkım ateşin içinde büyüyen çiçeğedir
Kafamda yasak düşünceler dolaşıyor.
Şimdi nereye koyacaksın duygularımı?

Biliyorum ve unutmadım ki;
Musa, boğulma korkusuyla girdiği denizde
Çıplak ayak yürüyüp yeniden doğdu,
Biliyorum ve unutmadım ki;
Firavun, kurtulma umuduyla girdiği denizde
Kalabalık bir ölümle tanışıp boğuldu.
İbrahim teslimiyetiyle kuşanan yürekler
Ateşin içinde çiçek büyütürler.

Evet, terkisinde çiçek taşıyan o ateş
İbrahim’i değil Nemrut’u yakmakla tembihlendi.
Şaha kalkmış bir isyan sureti yakamda,
İsyana kalkmış bir elem adamıyım şimdi
Şimdi bir ölüm sureti yakamda
Yoksa ben miyim, ölüm kadar şaha kalkmış bu isyan?
Ben miyim, topyekûn toprağın yüreğini söküp atan bu çavlan?
Ben miyim, suları içimdeki isyan gibi kabaran bu nehir?

Ey bana baskı yapan gurur
Ey kimseye baş eğmeyen isyan,
Ey susmakta ısrar eden insan,
Ey firavun kılıklı devlet beslemesi adam,
Sana karşı okuyorum isyan şiirini,

Belli ki kardeşlerin örgütlediği ihanete
Bir Yusuf isteniyor.
Mazlumların alevlendirdiği o kızgın ateşe
Bir İbrahim isteniyor.
Belli ki ateşin içinde büyüyen çiçekler,
İbrahim’in etrafını sarmakla görevlendirildi.