Ben,Kaderimin kollarına terkedilmiş,
Ben,yalnızlık çamuruyla yoğrulmuş,
Sevgisiz bir dünyanın çocuğuyum.
Umutlarım,kırık dallarda asılı kalmış
Uykusuz gecelerin puslu sabahları gibi
Neden yeşerirken solar ümitler? ...
Hayatım; kırılmaz diyerek tutunduğum dal,
Gençliğim; solmaz gül diyerek kokladığım gül.
Ve beni seviyor zannettiğim sen,
Kırıldım,soldum,terkedildim ben...
Kayıt Tarihi : 14.7.2006 15:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!