Öyle zırt pırt öğrencilerden gelen şikâyetlere kulak asmaz, kendi işimizi kendimizin yapmasını beklerdi.
Dersleri zayıf öğrencilere anlayışlı davranır; gururlarını rencide etmezdi. Anlattığı dersi anlamayanlar için usanmadan, bir daha bir daha anlatırdı.
Nurten öğretmen, Çiğdem öğretmen gibi bize elbebek gülbebek davranmadı. Herhalde yaşımız bir az ilerlemişti. Artık uçmaya hazırlana yavru kuşlar gibi davranıyordu. Nede olsa bunlarda yuvadan uçacak, şimdiden başlarının çaresine baksınlar!
Kış demiştik:
O zamanlar kış daha karlı daha soğuk geçerdi. Ya da bizler çocuktuk ta bize mi öyle gelirdi? Bilinmez.
Okul hadememiz; arada bir gelir elinde kahverengi emayeden, ince tel saplı, uzun kömür kovasıyla sobalara kömür doldurur, kapağı açık sobadan “Pof” diye yarı alev, yarı siyah bir duman sobanın ağzından çıkar, sınıfın ahşap tavanını yaladıktan sonra, tavan tahtaları arasında kaybolurdu. Elindeki uzun ucu sivri demirle sobanın kapağını “Küt” diye örter, geldiği gibi sesizce giderdi.
Arada birde yanan kömürler curuf yapmasın diye elindeki uzun, ucu sivri demirle gelir, yine sesizce sobanın kapağını açar yanan sobayı karıştırır yine sobadan “Pof” diye yarı alev, yarı duman siyah bir gölge; ejderha gibi sınıfın ahşap tavında yalayıp yutacak bir şey arar, bulamadığı gibi kendiliğinden kaybolurdu. O ise geldiği gibi yine sessice giderdi.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta