Terk Ederek Doğruları Şiiri - Nefer Orhan

Yeterince adil olabildik mi sizce?
Mesela sevebildik mi bizi sevenleri!

Veya gözlerine aşkla bakabildik mi?
Gözlerinde aşkı bulamadıklarımızın.

Hep bizi sevmeyenleri severek, bizi sevenlerden kaçarak
Vefakâr dostumuz yalnızlığın koynuna girmedik mi her zaman?

Yalnızlık en acı busesini kondururken yanağımıza,
Dokunmadı mı sanıyorsunuz en acı şehvetiyle bir dilberin dudaklarına!

Altın kadehlerde sunulan aşkları elimizin tersiyle iterken;
Küflü bir kadehte ikram edilen ihaneti bir defa da içmedik mi?

En acı yalanlara bile sırf o söyledi diye inanacak kadar Saf,
Ama yalan olduğunu bildiğimiz halde kabullenecek kadar aşık oluruz hep.

Yalancı gülüşlerin arkasında ki soğukluğa sığınırız her zaman,
Güneşli günleri terk ederek.

Dişlerimiz kristali de andırsa titrerken soğuktan,
Kaçar gideriz hep o güneşli havadan.

Hatta bazen o kadar şanslı oluruz ki;
Binlerce doğrunun arasında ki tek yanlışı buluruz.

Onunda doğru olduğuna inanır,
Yine hep yalnız yol alırız…

Görmez mi sanıyorsunuz bunları Yaradan!
Siz de haklısınız, geçilmiyor kolay kolay yardan.

Senin ekmeğin ıstırap içinde yoğurulmuş hamurdansa eğer,
Acıya mahkûm; aşka kölesin, aldırma kader!

Geceleri yalnızlıkla kadeh kaldırıp,
Umutlarla sarmaş dolaşsan eğer, bekliyormuşsun meğer…

Kapını çalanlar sessizce çekiliyorsa kapından,
Açmıyorsan eğer, bekliyormuşsun meğer…