Dünde kaldı boynuma astığım iplik.
Tekmeleyeceğim tabureye oturuyorum artık.
Oturup düşünüyor ve defterimi çıkarıp bir boş sayfa yirtiyorum. Yazıyorum içimde kalan beni yaralayan anıları, ne kadar kalmışsa üstelik. Sonra alıyorum tutuyorum başımın üstünde bir müddet daha. Gidecekler artık biliyorum , Allah'ım dan umduğum medet , tutuyor beni buracikta. Sonra kağıdı kül tabağında yakıyorum. Bekliyorum küllensin , küllensin ki bitsin gitsin içimdeki beni benden ettiğim terk edişlik.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta