Tepetaklak Şiiri - Muammer Erdem

Canımın her sıkıldığında nefes almak,efkar dağıtmak amacıyla
Gittiğim bir parkım vardır.Mahallemde.
Ankara'yı kuşbakışı seyreden bir yerde.
Burada asırlık bir çınar ağacı vardır.
Parkın en güzel yerinde.
Dibinde bir bank vardır.
Parka gelenlerin oturmak için ilk baktıkları yerdir.
Bankın bu havası da altında bulunduğu asırlık çınar ağacından geliyor.
Öylesine uyum sağlamışlar ki birbirine bankla çınar.
Bunun içindir ki gelenlerin ilk tercihleri burası olmakta.
Ben de her gittiğimde ilk baktığım yer burasıdır.
Israrla beklerim bankın boşalmasını.
Beklememin karşılığını da ona oturarak alırım.
Ona oturup,o manzarayı seyretmek değiyor doğrusu.
Bir yaprak vardır.Bu ulu çınarın en tepesinde.
Hep imrenerek bakmışımdır.Ona.
Nasıl bir duygudur acaba en yukarıda olmak?
Tüm parkı kuşbakışı seyretmek.
Yağan ilk yağmurun ondan izin alarak yere düşüsünü,
Esen rüzgarın ondan izin alarak esmesini,
Konacak kuşların ondan izin alarak konup,kalkmasını,
Hep merak etmişimdir.
Nasıl bir duyguydu zirvede olmak.
Koca bir yaz mevsimin o yaprakla birbirimize bakarak geçirdik.
Ben zirveyi merak ederken,
O aşağılarda sürünenlerin durumunu düşünüyordu.
Derken;
Yağmurlarıyle,ruzgarlarıyla geldi.
O acımasız.
O Hain sonbahar.
Önce yağmurlarıyle salladı.Zirvedeki yaprağı.
Sert rüzgarlarıyle ağacın dallarına vura,vura indirdi o yaprağı ayaklarımın dibine.
Ellerime alarak bir süre okşadım onu avuçlarımda.
Düşmüş olana bir de ben vurmamak için.
Sonra.
Bıraktım onu yağan yağmurların oluşturduğu akıntıya.
Ondan bir zamanlar yağmak için izin isteyen yağmurlar,
Esmek için izin isteyen rüzgarlar,
Hiç hesaba katmıyorlardı artık onu.
Bir zamanlar izin aldıkları bu zirvedekinin konumunu.
Düşünmeksizin,sürükleyerek götürdüler onu.
Kanalizasyonun bağlandığı çukura.
Gözden kayboluncaya kadar izledim onu.
Hüzünlendim.
Zirvedeyken bu duruma düşmesine.
Tepetaklak olduktan sonra hatırlanmamak,
Dünyada yaşanılmaması gereken en kötü an olsa diye düşündüm.
Tepetaklak olacaksan eğer çıkmayacaksın zirveye.
Böylece de isteseler bile seni sürükleyemeyecekler dereye.
Kafamda sorularla kalktım.Banktan.Hüzünlenerek.
Bıkmadan yolboyunca kendi kendime hep sordum.
Sürükleneceksen eğer dereye.
Neden çıkarsın ki zirveye.